Ik zou graag andere vrouwen helpen hun verlies te verwerken,
vanuit mijn eigen ervaring en deskundigheid
Wanneer je je ongeboren kind verliest
of door bepaalde omstandigheden de beslissing moet nemen
om je zwangerschap af te breken, kan de emotionele impact enorm zijn.
Schuldgevoelens, verdriet, rouw en eenzaamheid.
Hoe ik dit weet? Na 2 miskramen heb ik al deze emoties zelf ervaren.
Mijn eerste miskraam
Mijn eerste zwangerschap was niet bewust. Ik slikte de pil en dat ging al jaaaaren goed. Het was daarom eerst even schrikken en ik zat vol ongeloof. Ik vertelde het direct aan mijn partner en we waren ontzettend blij. Ineens staat heel je wereld op zijn kop. Helaas was de blijdschap maar van korte duur, een paar nachten daarna werd ik wakker met enorm veel bloedverlies. Ik was alleen op dat moment en we waren erg verdrietig. Ik was toen 6 weken zwanger.
Mijn tweede miskraam
We probeerden na deze teleurstelling al snel de draad weer op te pakken. We hebben samen de pil in de prullenbak gegooid en hadden besloten ervoor te gaan. Ik was direct weer zwanger en voelde me heel goed. We hadden ook al het hartje horen kloppen en alles groeide heel goed in mijn buik. Ik was erg zelfverzekerd en voelde me gelukkig. Ik zag langzaam mijn lichaam veranderen.
Tegen de 12 weken gingen we terug voor een controle echo. Ik kon niet wachten om te zien hoe ver ons kindje nu weer ontwikkeld was en het hartje weer te horen kloppen. Helaas mocht dit allemaal niet zo zijn en was alles doodstil. Het hartje was gestopt en ik was ontroostbaar.
De volgende klap
In dezelfde week kwam ik erachter dat mijn partner vreemdging en heb hem uit huis gezet. Schoonfamilie hoorde ik niks van. Vriendinnen wisten niet hoe ze met de situatie om moesten gaan, dus lieten niks van zich horen. Ook mijn werkgever destijds heeft mij geen steun geboden, maar maakte alles alleen maar erger.
Ik werd van de verloskundige doorgestuurd naar een fertiliteitsarts in het ziekenhuis. Ik kreeg daar de mogelijkheden te horen en had uiteindelijk zelf besloten om het proces natuurlijk te laten verlopen. Ik heb uiteindelijk 5 weken gewacht tot ik daadwerkelijk mijn kindje verloor. Gelukkig waren mijn ouders en broer er wel om mij te steunen.
De emotionele rollercoaster en paniekaanvallen
Zo stoer als ik ben heb ik al die tijd geprobeerd te gaan werken tot ik aanvoelde dat het niet meer ging. Ik kreeg last van paniekaanvallen wat zo heftig was dat ik vaak flauw viel. Ik had hier totaal geen controle over en dat maakte het zo eng voor mij. Ik begreep ook niet goed waar het vandaan kwam. Uiteindelijk kon ik ook niet meer slapen, durfde niet meer naar buiten en mijn hormonen waren een ramp. Ik was inmiddels onder behandeling bij een psycholoog, fysiotherapeut en hypnotherapeut. Dat moest toch voldoende zijn?